Rownož smy tužne a žałujomy, ga wěrimy do zlubjenja, až te, kenž su we Knězu wusnuli, změju nimjerne žywjenje. Daś ta naźeja rozswětlijo twóju žałujucu wutšobu a pśinjaso měr.

We tych śěžkich štundach togo slědnego roztylhyśa comy se domysliś na to nam zlubjone nimjerne žywjenje, kótarež jo nam pśez našu wěru pódarjone. Bog kśěł twójej wutšobje měr daś a śi we tej tužycy troštowaś.

We tych śěžkich tužnych štundach comy se domysliś na to nam zlubjone nimjerne žywjenje, kótarež jo nam pśez našu wěru pódarjone. Bog kśěł twójej wutšobje měr daś a śi we tej tužycy troštowaś.

My žałujomy gromaźe z tebu wó [mě zamrěteje/zamrětego]. We casu togo šejdowanja stojm śi na pomocy a kśěł/-a śi pódariś móc a trošt. Daś lubosć, kótaraž jo [Name] nam dał/-a, jo dalej žywa w našych wutšobach.

Buź wěsty/-a mójogo lutowanja, ja kśěł/-a, aby ta móc mójogo sobucuśa mógła wotrěś śi łdzy. [Mě njabogeje wósoby] buźo w našych myslenjach dalej žywy/-a, a my stojmy how, aby śi we tom śěžkem casu pódpěrali.

We casu žałowanja wó lubu paršonu njamaju troštujuce słowa cesto žedneje mócy. Weto cu ja śi mójo dłymoke sobucuśe wugroniś. [Mě njabogeje wósoby] buźo w našych wutšobach dalej žywy/-a a ten slěd za nim/njeju wóstanjo na pśecej.

Ja śi wutšobnje lutuju a cuju z tobu a pódaju śi we tom śěžkem casu pomocnu ruku. [mě zamrěteje wósoby] zgubiś, to wjelgin bóli, a ja stojm pśi tebje we myslenjach a pśi bjatowanju.